Τάδε έφη" Σαλβαδόρ Νταλί
Ο Σαλβαδόρ Νταλί έχει ταυτιστεί με το Σουρεαλισμό, γεγονός που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην επιδειξιομανία του. Πράγματι, η «παρανοϊκή - κριτική δραστηριότητά» του υπήρξε αρκετά επιτήδεια και προκλητική, ώστε να δικαιολογεί αυτή την ταύτιση. Η αντίφαση και η υπερβολή της ζωής του έγιναν συνώνυμες με την ίδια την έννοια της «υπερπραγματικότητας» σε τέτοιο βαθμό, που το ίδιο το κοινό θεώρησε - και συνεχίζει να θεωρεί - τον Νταλί ως «αποκλειστικό» εκπρόσωπο του υπερρεαλιστικού κινήματος.
Η θεατρικότητά του, μόνιμο χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς του, τον βοήθησε να εκμεταλλευτεί - συχνά με κυνικό τρόπο - συναισθηματικά αδιέξοδα και του χάρισε τη δυνατότητα να μετατρέπει τον εντυπωσιασμό σε τρόπο ζωής, με αποτέλεσμα η φυσική του «τρέλα» να γίνεται αντικείμενο όχι μόνο θαυμασμού αλλά και μελέτης. Το σίγουρο είναι πως η πληθωρική καλλιτεχνική του παρουσία αποτέλεσε από μόνη της έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς στην τέχνη του 20ου αιώνα. Αιώνια πιστός στους καλειδοσκοπικούς διαδρόμους της φαντασίας του και στη μούσα του, Γκαλά, δημιούργησε μια ατελείωτη σειρά από αριστουργήματα.
Σας παρουσιάζουμε 24 προκλητικές του φράσεις που άφησαν εποχή.
1. «Ο πραγματικός ζωγράφος είναι εκείνος που μπορεί να ζωγραφίσει εξαιρετικές σκηνές στη μέση μιας κενής ερήμου. Ο πραγματικός ζωγράφος είναι εκείνος που μπορεί να ζωγραφίσει υπομονετικά ένα αχλάδι, τη στιγμή που τον ζώνουν οι ταραχές της ιστορίας».
2. «Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε εμένα και έναν τρελό, είναι πως εγώ δεν είμαι τρελός».
3. «Με κανένα τρόπο δεν ξαναγυρίζω στο Μεξικό. Δεν υποφέρω να βρίσκομαι σε μια χώρα πιο σουρεαλιστική από τους πίνακές μου».
4. «Είναι προφανές ότι υπάρχουν άλλοι κόσμοι, είναι σίγουρο. Αλλά, όπως ήδη έχω πει πολλές φορές, αυτοί οι κόσμοι εδρεύουν μέσα στον δικό μας, κατοικούν στη Γη και συγκεκριμένα στο κέντρο του θόλου του Μουσείου Νταλί, εκεί όπου βρίσκεται ο νέος ανυποψίαστος και απατηλός κόσμος του σουρεαλισμού».
5. «Πολλοί άνθρωποι δε φτάνουν τα ογδόντα, γιατί προσπαθούν για πάρα πολύ καιρό να μείνουν στα σαράντα».
6. «Η Ρωσική Επανάσταση είναι η Γαλλική Επανάσταση που άργησε να φτάσει, λόγω του κρύου».
7. «Το χειρότερο πράγμα είναι η ελευθερία. Η ελευθερία κάθε μορφής είναι ότι χειρότερο για τη δημιουργικότητα. Ο Νταλί πέρασε δύο μήνες σε φυλακή της Ισπανίας και αυτοί οι δύο μήνες ήταν οι πιο χαρούμενες στιγμές στη ζωή μου».
8. «Στα τρία μου ήθελα να γίνω μάγειρας. Στα επτά ήθελα να γίνω Ναπολέων. Η φιλοδοξία μου ποτέ δεν έπαψε να μεγαλώνει. Τώρα πλέον θέλω να γίνω Σαλβαδόρ Νταλί και τίποτα άλλο. Από την άλλη μεριά όμως, αυτό είναι δύσκολο, αφού, όσο πλησιάζω τον Σαλβαδόρ Νταλί, τόσο αυτός απομακρύνεται από εμένα».
9. «Μόνο δυο κακά πράγματα μπορούν να σου συμβούν στη ζωή, να είσαι ο Πάμπλο Πικάσο ή να μην είσαι ο Σαλβαδόρ Νταλί».
10. «Ένας πίνακας ζωγραφικής είναι μια φωτογραφία φτιαγμένη με το χέρι».
11. «Το κακό γούστο είναι δημιουργικό. Πρόκειται για την κυριαρχία της βιολογίας επί της εξυπνάδας».
12. «Ο χρόνος είναι ένα από τα ελάχιστα σημαντικά πράγματα που μας έχουν μείνει».
13. «Θα γίνω μια ιδιοφυΐα και ο κόσμος θα με θαυμάζει. Ίσως θα είμαι περιφρονημένος και ακατανόητος, αλλά θα είμαι μια ιδιοφυΐα, μια μεγάλη ιδιοφυΐα, διότι είμαι σίγουρος γι' αυτό».
14. «Φωνάζω τη σύζυγό μου: Γκαλά, Γκαλούσκα, Γκραντίβα. Ολίβα λόγω του οβάλ του προσώπου της και του χρώματος της επιδερμίδας της. Ολιβέτα, χαϊδευτικό του Ολίβα. Και αυτά που πηγάζουν από την τρέλα της: Ολιουέτα, Οριουέτα, Μπουριμπέτα, Μπουριουετέτα, Σιλιουέτα, Σολιμπουμπουλέτα, Ολιμπουριμπουλέτα, Θιουέτα, Λιουέτα. Επίσης τη φωνάζω Λιονέτ, γιατί όταν εκνευρίζεται, βρυχάται σαν το λιοντάρι της Metro Goldwyn Mayer».
15. «Ο Πικάσο είναι ζωγράφος. Και εγώ επίσης. Ο Πικάσο είναι Ισπανός. Και εγώ επίσης. Ο Πικάσο είναι κομουνιστής. Ούτε εγώ είμαι».
16. «Δεν μπορείτε να με αποβάλλετε από το σουρεαλιστικό κίνημα, γιατί εγώ είμαι ο Σουρεαλισμός!».
17. «Η μόνη διαφορά μου με τους σουρεαλιστές, είναι πως εγώ είμαι σουρεαλιστής».
18. «Η ζωγραφική είναι η ειλικρινέστερη των τεχνών. Δεν υπάρχει τρόπος να παραπλανήσει. Είναι είτε καλή είτε κακή».
19. «Είναι εύκολο να καταλάβεις αν ένας άνθρωπος έχει γούστο: το χαλί πρέπει να συνδυάζεται με τα φρύδια».
20. «Σήμερα η προτίμηση για το ελάττωμα είναι τέτοια, που μόνο οι ατέλειες και κυρίως η ασχήμια θεωρούνται ιδιοφυΐα. Όταν μια Αφροδίτη μοιάζει με βάτραχο, οι σύγχρονοι ψευτοεστέτ αναφωνούν: Είναι δυνατό, είναι ανθρώπινο!».
21. «Η μεγαλύτερη δυστυχία για τα σημερινά νιάτα, είναι ότι δεν ανήκω πλέον σε αυτά».
22. «Χωρίς κοινό, χωρίς την παρουσία των θεατών, αυτά οι θησαυροί δε θα πληρούσαν τον προορισμό για τον οποίο φτιάχτηκαν. Γιατί ο θεατής είναι ο τελικός καλλιτέχνης. Η ματιά του, η καρδιά του και το πνεύμα του - με μεγαλύτερη ή μικρότερη ικανότητα να αντιληφθεί την πρόθεση του δημιουργού - δίνουν ζωή στους θησαυρούς».
23. «Το μοναδικό, από το οποίο ο κόσμος δε θα κουραστεί ποτέ, είναι η υπερβολή».
24. «Για να αρέσει πολύ μια ταινία στο κοινό, πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτός ο σύγχρονος αηδιαστικός κινηματογραφικός ρυθμός, αυτή η συμβατική, εξοργιστική ρητορική της κίνησης της κάμερας. Πώς να πιστέψεις στο πλέον μπανάλ μελόδραμα, όταν η κάμερα ακολουθεί το δολοφόνο παντού με το ηλίθιο τράβελιν, ακόμα και στο μπάνιο όπου θα ξεπλύνει το αίμα που του λέκιασε τα χέρια; Γι' αυτό ο Νταλί, πριν αρχίσει το γύρισμα, θα ακινητοποιήσει την κάμερα καρφώνοντάς τη στο πάτωμα. Αν η δράση εξαφανιστεί από το οπτικό κάδρο, ατυχία! Το κοινό θα περιμένει αγχωμένο, εξοργισμένο, εκστασιασμένο, χτυπώντας τα πόδια δυνατά στο δάπεδο ή, ακόμα καλύτερα, θα βαριέται τη ζωή του μέχρι η δράση να επιστρέψει και πάλι στο οπτικό του πεδίο».
Γιατί με την Μάργκαρετ Θάτσερ βγήκε πολύς ντουνιάς στο δρόμο και πανηγύριζε ενώ με την ομοιδεατησα τ
-- - - - - -- -- --- -ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΓΡΑΨΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ.ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ- - -[[ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ?.!]]...ΤΟ ΝΑ ΘΥΜΩΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΝΑΙ ΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.-Ο ΡΑΒΕΛ ΔΕΝ ΘΥΜΩΣΕ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ {[ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΕΦΕΡΕ ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΑ}] ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛ.ΜΟΥΣΙΚΗΣ-ΕΝΩ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΜΙΧΑΗΛ ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ ΘΥΜΩΣΕ ΟΤΑΝ ΕΒΑΛΑΝ [[kάθε καρυδιάς καρύδι]]ΣΤΗΝ ΕΠΑΙΤΗ-ΡΙΔΑ ΤΩΝ ΕΛΛ.ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΩΝ.......................................................................................................Οι αναντίρρητες σοσιαλιστικές ρίζες του φασισμού 09/12/2021 • 07:31[ Του Εμμάνουελ Ρινκόν]Ο Παζολίνι λέει οτι οι πραγματικοι αναρχικοί ειναι οι φασίστες.Ο ΤΖΕΝΤΙΛΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΠΑΔΟΣ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ [ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ]ΛΕΕΕΙ ΟΤΙ Η ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΕΞΙΑ.. Τις τελευταίες λίγες δεκαετίες διεξάγεται μια βαθιά συζήτηση για τις ιδεολογικές ρίζες του φασισμού, και πάνω απ’ όλα, παρατηρείται μια μεγάλη παρανόηση ως προς τις κολλεκτιβιστικές αρχές που προήγε αυτό το αυταρχικό κίνημα. Για να κατανοήσει κανείς καλύτερα αυτή την ιδεολογία είναι αναγκαίο να γνωρίζει σε βάθος τη ζωή, τις πεποιθήσεις και τις αρχές τόσο των πολιτικών (όπως του Μπενίτο Μουσολίνι), όσο και των φιλοσοφικών του ηγετών (όπως του Τζιοβάνι Τζεντίλε). Ο Μουσολίνι ήταν ένας Ιταλός στρατιωτικός, δημοσιογράφος και πολιτικός που υπήρξε μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος για 14 χρόνια, το 1910, διορίστηκε αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίας La Lotta di Classe (Η πάλη των τάξεων) και τον επόμενο χρόνο δημοσίευσε ένα δοκίμιο με τον τίτλο “Το Τρεντίνο στα μάτια ενός Σοσιαλιστή”. Η δημοσιογραφία και ο πολιτικός του ακτιβισμός τον οδήγησαν στη φυλακή, αλλά σύντομα μετά την αποφυλάκισή του, το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα - που αποκτούσε ολοένα και μεγαλύτερη ισχύ και είχε σημειώσει μια σημαντική νίκη στο Κογκρέσο της Ρέτζιο Εμίλια - τον έθεσε επικεφαλής της εφημερίδας Avanti! (Εμπρός) του Μιλάνου. Αυτός ο έντονος πολιτικός ακτιβισμός ήρθε μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος αποτέλεσε ένα σημείο καμπής στη ζωή του Μουσολίνι. Στην αρχή, ως ένας ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος ανήκε σε ένα αντι-παρεμβατικό κίνημα, που αντιτασσόταν στη συμμετοχή της Ιταλίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συνέχεια όμως εντάχθηκε στους παρεμβατιστές, απόφαση που του κόστισε τη διαγραφή του από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ο Μουσολίνι συμμετείχε στον πόλεμο και αξιοποίησε τη δυσαρέσκεια των Ιταλών, λόγω των λίγων ανταλλαγμάτων που απέκτησαν με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Στη συνέχεια κατηγόρησε γι’ αυτό τους πρώην συντρόφους του στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, και τότε ξεκίνησε ο σχηματισμός των Fasci Italiani di Combattimento που εξελίχθηκαν στο Ιταλικό Φασιστικό Κόμμα. Βασιζόμενος έντονα στα εθνικιστικά αισθήματα που κυριαρχούσαν ως αποτέλεσμα του πολέμου, ο Μουσολίνι ανήλθε στην εξουσία διά της βίας, αγωνιζόμενος εναντίον των παραδοσιακών σοσιαλιστών και θωρακιζόμενος από τη διαβόητη επιλαρχία των μελανοχιτώνων. Τότε μόνο άρχισε να παίρνει σχήμα το ιδεολογικό σύμπλεγμα του φασισμού. Ποιος ήταν ο ιδεολογικός πατέρας του φασισμού; Σχεδόν όλοι γνωρίζουν ότι ο Καρλ Μαρξ είναι ο ιδεολογικός πατέρας του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού, και ότι ο Άνταμ Σμιθ είναι ο πατέρας του καπιταλισμού και του οικονομικού φιλελευθερισμού. Ξέρετε όμως ποιος είναι ο νους πίσω από τον φασισμό; Πιθανότατα όχι, και μπορώ να σας πω εκ των προτέρων ότι ο φιλόσοφος πίσω από τον φασισμό ήταν επίσης ένας ορκισμένος σοσιαλιστής. Ο Τζιοβάνι Τζεντίλε, ένας νεοεγελιανός φιλόσοφος, ήταν ο διανοητικός πατέρας του “δόγματος του φασισμού” το οποίο συνέγραψε σε συνεργασία με τον Μπενίτο Μουσολίνι. Οι πηγές έμπνευσης του Τζεντίλε ήταν στοχαστές όπως ο Χέγκελ, ο Νίτσε και επίσης ο Καρλ Μαρξ. Ο Τζεντίλε έφτασε μέχρι και να διακηρύξει ότι “ο φασισμός είναι μια μορφή σοσιαλισμού, και μάλιστα η πιο βιώσιμη μορφή του”. Μια από τις πιο συχνές ερμηνείες αυτής της φράσης είναι πως ο φασισμός είναι σοσιαλισμός που βασίζεται στην εθνική ταυτότητα. Ο Τζεντίλε πίστευε πως όλες οι ιδιωτικές δράσεις πρέπει να στοχεύουν στην εξυπηρέτηση της κοινωνίας. Αντιτασσόταν στον ατομικισμό, καθώς για τον ίδιο δεν υπήρχε καμία διάκριση ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο συμφέρον. Στις οικονομικές του προτάσεις, υπερασπιζόταν τον υποχρεωτικό κρατικό κορπορατισμό και ήθελε να επιβάλει ένα αυτάρκες κράτος (βασικά, πρόκειται για την ίδια συνταγή που θα χρησιμοποιούσε και ο Χίτλερ κάποια χρόνια μετά). Μια βασική πτυχή της λογικής του Τζεντίλε ήταν πως η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι επιβλαβής καθώς εστιάζει στο άτομο, γεγονός που οδηγεί στην ιδιοτέλεια. Υπερασπιζόταν την “πραγματική δημοκρατία” υπό την οποία το άτομο θα υποτάσσεται στο κράτος. Με την έννοια αυτή, προέτασσε τις σχεδιασμένες οικονομίες όπου το κράτος είναι αυτό που καθορίζει τι, πόσο και πώς θα παραχθεί. Ο Τζεντίλε και μια άλλη ομάδα φιλοσόφων δημιούργησαν τον μύθο του σοσιαλιστικού εθνικισμού, σύμφωνα με τον οποίο μια χώρα που διευθύνεται ορθά από μια ανώτερη ομάδα μπορεί να επιβιώσει χωρίς διεθνές εμπόριο, αρκεί όλα τα άτομα να υποτάσσονται στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός κορπορατιστικού κράτους. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Μουσολίνι προήλθε από το παραδοσιακό Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, αλλά λόγω της ρήξης του με αυτό το παραδοσιακό μαρξιστικό κίνημα, και λόγω των ισχυρών εθνικιστικών συναισθημάτων που κυριαρχούσαν τότε, οι βάσεις για τη δημιουργία του νέου “εθνικιστικού σοσιαλισμού”, όπως ονόμαζαν τον φασισμό, ανατράπηκαν. Ο φασισμός εθνικοποίησε τη βιομηχανία όπλων, όμως σε αντίθεση με τον παραδοσιακό σοσιαλισμό, δεν υποστήριζε ότι όλα τα μέσα παραγωγής πρέπει να ανήκουν στο κράτος, αλλά περισσότερο ότι το κράτος πρέπει να κυριαρχεί επί αυτών. Οι ιδιοκτήτες των βιομηχανιών θα “διατηρούσαν” τις επιχειρήσεις τους, αρκεί να υπηρετούσαν τις οδηγίες του κράτους. Αυτοί οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων επιτηρούνταν από δημόσιους αξιωματούχους και κατέβαλλαν υψηλούς φόρους. Ουσιαστικά, η “ιδιωτική ιδιοκτησία” δεν υπήρχε πλέον. Επίσης θεσπίστηκε φόρος επί του κεφαλαίου, η κατάσχεση αγαθών των θρησκευτικών κοινοτήτων και η κατάργηση των επισκοπικών ενοικίων. Ο κρατισμός ήταν το γενικό πρόσταγμα, χάρη στο εθνικιστικό και κολλεκτιβιστικό αυτό αφήγημα, και όλες οι προσπάθειες των πολιτών έπρεπε να ευνοούν το κράτος. Φασισμός: το αντίθετο του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού. Ο φασισμός υποστήριζε ότι αντιτίθεται στον φιλελεύθερο καπιταλισμό, αλλά και στον διεθνή σοσιαλισμό, εξ ου και η ιδέα του “τρίτου δρόμου”, της ίδιας θέσης που υποστήριξε χρόνια μετά και ο περονισμός στην Αργεντινή. Αυτή η αντίθεση στον διεθνή σοσιαλισμό και κομμουνισμό είναι ακριβώς αυτό που προκάλεσε τόσο μεγάλη σύγχυση ως προς την ιδεολογική τοποθέτηση του φασισμού, του ναζισμού και του περονισμού. Καθώς αυτές οι ιδεολογίες αντιμάχονταν την παραδοσιακή διεθνιστική μαρξιστική αριστερά, αποδόθηκαν στο ρεύμα των ακροδεξιών κινημάτων, ενώ η αλήθεια είναι πως, όπως καταδείχθηκε παραπάνω, οι συγκεντρωτικές οικονομικές πολιτικές τους διέπονταν από κολλεκτιβιστικές και σοσιαλιστικές αρχές, καθώς αντιτάσσονταν ανοιχτά στον καπιταλισμό και την ελεύθερη αγορά, και ευνοούσαν τον εθνικισμό και την αυτάρκεια. Υπό την έννοια αυτή ο φασισμός, όπως διατυπώθηκε από τον φιλόσοφο που δημιούργησε αυτή την ιδεολογία, τον Τζιοβάνι Τζεντίλε, είναι μια ακόμη μορφή σοσιαλισμού - συνεπώς δεν επρόκειτο για μια μάχη της αριστεράς εναντίον της δεξιάς, αλλά μεταξύ διαφορετικών αριστερών ιδεολογιών, μιας διεθνιστικής και μιας εθνικιστικής. Ο Μπενίτο Μουσολίνι μάλιστα το 1943 πρότεινε την “κοινωνικοποίηση της οικονομίας” γνωστή και ως φασιστική κοινωνικοποίηση. Για να το πετύχει αυτό, ζήτησε τις συμβουλές του ιδρυτή του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Νικόλα Μπομπάτσι, ο οποίος ήταν ο κύριος συγγραφέας του “Μανιφέστου της Βερόνας”, της ιστορικής διακήρυξης με την οποία ο φασισμός προήγε τη διαδικασία της οικονομικής “κοινωνικοποίησης” για να εμβαθύνει τον αντικαπιταλισμό και την αυτάρκεια, και με την οποία επίσης η Ιταλία έγινε γνωστή ως “Ιταλική Σοσιαλιστική Δημοκρατία”. Στις 22 Απριλίου του 1945 στο Μιλάνο, ο φασίστας ηγέτης θα διακήρυττε τα εξής: “Τα προγράμματά μας ξεκάθαρα ισοδυναμούν με τις επαναστατικές μας ιδέες και ανήκουν στο χώρο που στο δημοκρατικό καθεστώς ονομάζεται “αριστερά”. Οι θεσμοί μας είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα των προγραμμάτων μας, και το ιδανικό μας είναι το Εργατικό Κράτος. Δεν μπορεί να υπάρχει καμία αμφιβολία περί αυτού: είμαστε η εργατική τάξη σε μια μάχη ζωής και θανάτου εναντίον του καπιταλισμού. Είμαστε οι επαναστάτες που αναζητούν μια νέα τάξη. Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, το να αναζητήσουμε βοήθεια από την μπουρζουαζία επικαλούμενοι δήθεν τον ερυθρό κίνδυνο θα είναι παράλογο. Το πραγματικό σκιάχτρο, ο πραγματικός κίνδυνος, η απειλή εναντίον της οποίας πολεμούμε αμείλικτα, προέρχεται από τη δεξιά. Δεν είναι καθόλου προς το συμφέρον μας να έχουμε ως σύμμαχο την καπιταλιστική μπουρζουαζία έναντι της απειλής του ερυθρού κινδύνου, καθώς στην καλύτερη περίπτωση θα επρόκειτο για έναν άπιστο σύμμαχο, που θα προσπαθεί να μας κάνει να υπηρετήσουμε τους δικούς του σκοπούς, όπως έχει κάνει παραπάνω από μια φορές με κάποια επιτυχία. Δεν θα μακρηγορήσω γιατί είναι εντελώς περιττό. Είναι μάλιστα βλαβερό, καθώς μας κάνει να συγχέουμε τις μορφές των γνήσιων επαναστατών της οποιασδήποτε απόχρωσης με τον άνθρωπο της αντίδρασης που ενίοτε χρησιμοποιεί τη δική μας γλώσσα”. Έξι μέρες μετά τις δηλώσεις του αυτές, ο Μπενίτο Μουσολίνι συνελήφθη και εκτελέστηκε.................................................................... Δε χρειαζότανε να γίνει πρόεδρος ο Τραμπ για να κυβερνήσει τον τόπο.Ισα-ισα που μόλις προέδρεψε σταμάτησε να τον κυβερνάει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου